حنجره ، تابوتِ آخرین فریاد...
رقصِ شومِ سکوت در گلو...
رویاهامان ،بازیگرانِ پانتومیم و ما، قرص هایِ خودکشیِ زمین...
بلعیده می شویم در عمقی از خاک آرواره هایِ زمین
خونی می چکد آرام بر دهانِ تاریخ
تا که صد سالِ دیگر
طعمِ تلخی را ضجه بزند از غمِ یک کوهستان
که گورستانِ پژواک هایِ نرسیده بود...
...تمام روزها در آىینه گریه میکردم.
بهار پنجره ام را به وهم سبز درختان سپرده بود...
تنم به پیله ی تنهاییم نمی گنجید..
کدام قله کدام اوج؟؟
مگر تمام این راه های پیچ در پیچ به نقطه ی تلافی نمیرسند؟
به من چه دادید ای واژهای غریب؟
کدام قله؟ کدام اوج؟
" من هیچ وقت پیش نرفتم
من همیشه فرو رفتم..."
