bang bang

پنج ساله بودم و اون شش ساله

ما اسبهای چوبی مون رو می تازوندیم

اون سیاه می پوشید و من سپید

اون همیشه توی جنگ برنده بود

اون به من شلیک می کرد، بنگ بنگ

من به زمین می خوردم ، بنگ بنگ

اون صدای مهیب، بنگ بنگ

عشق من به من شلیک می کرد، بنگ 

فصل ها پشت هم اومدن و رفتن و زمونه عوض شد

وقتی که بزرگ شدم ،بهش گفتم که تو مال منی

اون همیشه می خندید ومی گفت:

"بازی هامونو یادت میاد؟ "

من بهت شلیک می کردم ،تق تق

تو می افتادی روی زمین، تق تق

اون صدای مزخرف، تق تق

من همیشه بهت شلیک می کردم، تق تق.

موزیک نواخته شد آدمها آواز خوندند

کلیسا فقط واسه من ناقوس زد

حالا اون رفته و من نمی دونم چرا؟

بعد از اون همه سال ، بعضی وقتا می زنم زیر گریه

اون حتی یه خداحافظی هم با من نکرد

حتی راضی بودم هر لحظه بهم شلیک کنه

بنگ بنگ ولی تنام نزاره

اون به من شلیک می کرد ،بنگ بنگ

من به زمین می خوردم ،بنگ بنگ

اون صدای مهیب، بنگ بنگ

عشق من به من شلیک می کرد، بنگ بنگ

نا امید

دریافت

رویای رنگین

صدای پای رفتن

دریافت

کاشکی چشمات مال من بود

 instagram : boghze shisheei

فصل بد خاکستری

---

---

---

---

بارون

زندگی

نقاش

هیچوقت نقاش خوبی نبودم...

دیشب قلبی کشیدم شبیه نیمه سیب

که به خاطر لرزش دستانم زیر انبوهی از رنگها

ویران شد..."

خالی

تو خشک شبیه نگاه در عمق غربتی

نا عادلانه تر از زندگی در برابر مرگ...

گمشده

من...
زیستنم قصه ی مردم شده است.
یک : تو
وسط زندگیم گم شده است...

فصل تنهایی

صدایی از درون بامن میگوید :

شروع فصل بی رحم تنهاییست..."

رفتن

من...

امده بودم بمانم...

کسی مرا نخواست...

بی صدا

در تاریکی مطلق

رفتم...

بعد رفتنم

دنبالم دویدند...

اما...

نبودم

نبودم

نبودم...

دیر بود

دیر بود...

هیچ

هیچ اگر سایه پذیرد

                منم آن سایه‌ی هیچ...

باور

هیچ‌کس نمی‌تواند پی ببرد.

هیچ‌کس باور نخواهد کرد، به کسی که دست از همه جا کوتاه بشود می‌گویند:

برو سرت را بگذار و بمیر.

اما وقتی که مرگ هم آدم را نمی‌خواهد، وقتیکه مرگ هم پشتش را به آدم می‌کند، مرگی که نمی‌آید و نمی‌خواهد بیاید.. !

همه از مرگ می‌ترسند، من از زندگی سمج خودم...

الف

دریچه باز شد و آخرین پرنده پرید

الف به فکر پراکندگی ِ پرها بود

 

اگرچه هیچ کسی برنگشت «رفتن» را

هنوز منتظر آخرین خبرها بود

 

الف ادامه ی حرفی نگفته از تو نبود

الف اشاره ی دستی به دوورترها بود

 

نشست و خیره به خط های آخرین نامه...

اگرچه هیچ کسی برنگشت... در وا بود!

 

دریچه باز شد و دست رفت توی قفس

تو داشتی تلفن را جواب می دادی

 

پرنده روی تنش لمس کرد چاقو را

تو داشتی تلفن را جواب می دادی

 

الف به شستن خون از حیاط می پرداخت

تو داشتی تلفن را جواب می دادی

 

مزاحم سمجی بود پشت خط اما

تو با علاقه همیشه جواب می دادی

دریچه باز شد و... مساله دریچه نبود !!

فضای ِ خالی ِ بی انتهای ِ آن توو بود

 

الف که فلسفه می خواند هم نمی فهمید

پری که ریخته در خانه از خود او بود

 

که مرگ توی رگش داشت زندگی می کرد

که روی گردنش از قبل ردّ ِ چاقو بود

 

تو داشتی تلفن را جواب می دادی!

صدای بااااد تمامی ِ شب در آن سو بود...

 

کنار قهوه و سیگار ِ خود دراز کشید

پرنده خستگی زنده بودنش را داشت

 

نه میل ماندن و نه رفتن و نه مردن و نه...

که گوشه ی قفسش عکسی از زنش را داشت

 

که پشت اینهمه دیوار و پرده های ضخیم

هنوز دنیا شب های روشنش را داشت

 

که زل زده به قفس، شعر می نوشت هنوز

بدون قافیه هم، ترس ِ «رفتنش» را داشت

دریاچه ی غم

رود اشکم که به دریاچه ی غم می ریزد

خوابم از حالت چشم تو به هم می ریزد

گریه ام مثل خودم مثل غمم تکراری ست

بسته ی خالــی قرصم پُر ِ از بیداری ست

بسته ی خالـی یک پنجــــره در دیوارش

بسته ی خالی یک زن وسط ِ سیگارش

بسته ی خالی خورشید ِ به شب تن داده

بستــه ی خالــــی یک خانـه ی دور افتاده

بسته ی خالی یک عاشق جنجالی تر

بسته ی خالی یک صندلـــی خالی تر!

بسته ی خالی تبعید که در سیبت بود

بسته ی خالــی پاییز کـه در جیبت بود

مرگ، پیغـــام تو در گوشـی خاموشم بود

بسته ی خالی قرصی که در آغوشم بود

قفل بودم وسط تخت بـه زندانی که

زدم از خانه به کوچه به خیابانی که

دور دنیای تــو هـــی آجـــر و آهن چیده

همه ی شهر در آن عق شده و گندیده

از شلوغی جهان، حوصله اش سر رفته

همـــه ی شهــر دو تا پا شده و در رفته

بوق ماشین و سر ِ گیج من و کوچه ی هیز

دلــــم آشوب شده از خـــودم و از همه چیز

فکر یک صندلـــی پــــُر شده توی اتوبوس

فکر گل های پلاسیده ی ماشین عروس

زن که در چادر ِ مشکیش به شب افتاده

بچه ای خسته کـــــه از راه، عقب افتاده

مغز درمانده ی خالی شده ی بی ایده

مرد با عقربـــــه ی روی مچش خوابیده

منــــم و زندگــــی ِ پــــُر شده بــــا تصویرم

یک شب از خواب بدت می پرم و می میرم

منم و عکس مچالـــه شده در دستی که

منم و عشق که خوردیم به بن بستی که

خانه با سردی دیوار هماغوشـم کرد

از چراغی وسط رابطه خاموشم کرد

قفل زد روی دهانم که پر از خون شده بود

جسدی آن طرف پنجره مدفـــون شده بود

جسد ِ زندگی ِ کرده شده با غم ها

جسد زل زده به چشــم ِ تر ِ آدم ها

جسد خاطره هایی کـه کبودم کردند

مثل سیگار به لب برده و دودم کردند

جسدی که شبح ِ یک زن ِ دیگر می شد

جسد روز و شبـی که بد و بدتر می شد

جسد یک زن ِ خوشبخت ِ یقیناً خوشبخت

بسته ی خالـی سیگارم و قرصت در تخت

جیـــغ خاموشـــی رویای تـــو و مهتابی

با خودت غلت زدن در وسط ِ بی خوابی

با تنی خسته که آمیزه ای از لرز و تب است

در شبی تیره کــه از ثانیه هایش عقب است

در شبـــی از تــــو و کابــوس تـو طولانـــی تر

در شبی تیره که هر کار کنی باز شب است

سقط ارزو

قرص های خواب کم کم در تنم حل می شوند 

رنگ از رخسار گلگونم به زردی می برند 

یک قدم مانده به پایانِ تمامِ دردها 

روی برگرداندن از غم ، یک قدم تا انتها 

پاک شد از خاطرم دل بستگی های عمیق 

رو به اغما رفتن و دل کندن از عشق و رفیق

حس آرامش ، تمام یادها را برده است 

در زمانی دور این روح پریشان مرده است

می برم دستی به تقدیرم که هرگز خوش نبود 

شاعری با ذوق و نفرت ، بودنم را می سرود 

زندگی را مثل یک زخم عفونی زیستم 

در حقیقت آنچه باید می شدم ، را نیستم 

خسته ام از وصله هایِ رنگ وارنگ گناه 

از قصاصِ تا ابد ، تنها به جرم اشتباه 

مردمانی سخت وجدان تشنه ی مرگ منند 

من نمرده ، پیکرم سوی جهنم می برند 

ارتکاب خودکشی یعنی که سقط آرزو 

دل بریدن از خودم ، از سرنوشت کینه جو 

دستِ خوشبختی گرفتن، عین رؤیا بافی است 

اینک اما یک شوک قلبی ، برایم کافی است ...

دنیای یک ادم برفی

برف کتاب مقدس ادم برفی بود با ایه های یخ بسته بر سطر زمستان که

خدایش تو بودی و خالقش دستهای یخ بسته و سرد تو بودند که

نشاندیش بر متن یک عمر زندگیه بی حاصل و سرد و سکون  در شب

نزول سرما بر قطب خفته بر سکوت مرگبار زمین و چشمهایش یخ بسته

بود روی پلک هایی که سنگینیه قندیل اویزان به برتارک مژه هایش

سنگین تر از خواب خدا بود ادم برفی زندگیش چق چق صدای فشار

داندانها در نیمه شب کولاک بود شبی کشیده شده تا رستاخیز تگرگ ها

با کوبش مرگبار نیستی روی اخرین تکه ی فراموش شده ی خاک خدا

ادم برفی اه ادم برفی با دماغ مسخره ی گندیده به سیمای بلورینش که نه

پایی برای گریز از شب عزای سرما داشت و نه دستی که بر سر بکوبد

از هجوم این هجم بی خدایی ادمک برفی...

                                                                          "     نوشته های اصغر بلفکه  "

اخرین پیدایش

این قصّه شرح منظره ای از جهنّم است
اینجا فقط غم است فقط واقعاً غم است
یک مرد و زن کنار افق دیده می شوند
هرچند که ادامه ی تصویر درهم است
[لطفاً به یاد عشق قدیمی من نیفت
اصلاً به من چه قافیه ی شعر مریم است]
این زن هزار مرتبه از زن بزرگتر
او جمله ای ست که همه ی حرف هایم است
او اسم رمز رابطه ی من… و عشق نیست
باور نمی کنید ولی جزئی از همه ست
« – آن مرد کیست؟ او که کمی فرق می کند
یک جور گریه می کند انگار آدم است! »
ابلیس هست و نیست، خدا هست و نیست، او
یک بمب منفجر شده در متن عالم است
او فکر می کند
« – به چه؟! »
او فکر می کند
او فکر می کند به طنابی که محکم است
سلّول هاش از هیجان تیر می کشند
و فکر می کند به خودش که مصمّم است
و فکر می کند به زنی مثل زندگی
و عشق که مساوی یک عمر ماتم است
و گریه می کند که چرا باز… باز… باز…
و فکر می کند که چه چیزی، چرا کم است
اینجا همیشه شعر به بن بست می خورد
زیرا همیشه آخر تصویر درهم است
اینجا فقط غم است فقط تا ابد غم است
دنیا درست مثل همیشه جهنّم است

رویای ویرانی

 مـن بـا تـو 

  

 رویـایـے را خـفتـم 

  

 ڪه از پـس بـیـداریـم از آن 

  

 جـهـانـے ویـران شـد 

  

 ڪه در آن بـاور مـرد...  

حقیقت

---

---

---

---

انـگـار بـزنـے تـو گـوش یـه بـچـه سـه چـهار سـالـه و بـعد بـگـی 

 خـالـه بـازیـات دروغـه...

ڪسـے خـونـه تـو مـهمـون نـمـیـاد...

تـو اصـلـا  خـونـه نـداری...

  

 عروسـڪت اصـن جـون نـداره ڪه بـخـواد تـورو دوس داشـتـه بـاشـه...  

  

 پـلـاسـتـیـڪه... 

نـگـا ایـن پـاشـه، ڪنـده مـیـشـه...

ایـن دسـتـشـه، ایـنـم ڪنـده مـیـشـه...

چـشـاش نـقـاشـیـه... 

 تـو اصـن چـجـور بـا ایـن حـرف مـیـزدی؟! 

 و اون فـقـط زُل بـزنـه تـو چـشـاتـو بـا صـورت سـرخ از سـیـلـے هیـچـے نـگـه... 

 فـقـط اشـڪ بـریـزه... 

 فـقـط اشـڪ بـریـزه...  

تنها

بهترین قسمت این بود که پرده ها را کشیدم

و زنگ در را با پارچه ای کهنه پوشاندم

تلفن را توی یخچال گذاشتم

و سه چهار روز تمام

در تخت خواب ماندم

و عجیب تر از همه این بود

که کسی اصلا

دلش برایم تنگ نشد...

زخم

من زخم های بی نظیری به تن دارم اما

تو مهربان ترینشان بودی

عمیق ترینشان

عزیزترین شان 

بعد از تو آدم ها 

تنها خراش های کوچکی بودند بر پوستم 

که هیچ کدامشان 

به پای تو نرسیدند 

به قلبم نرسیدند

بعد از تو آدم ها 

تنها خراش های کوچکی بودند

که تو را از یادم ببرند، اما نبردند 

تو بعد از هر زخم تازه ای دوباره باز می گردی 

و هر بار 

عزیزتر از پیش

هر بار عمیق تر

این پست صرفا جهت همدردی با دوست خوبم خانم " فاطمه باقری" گذاشته شده. باشد که همیشه بر اراده ات گردن نهم..."

ما با هم قرار زیاد داشتیم ،

قرار گذاشته بودیم وقتی تیم محبوبمان قهرمان دنیا شد برویم شریعتی دو دست پیراهن تیم محبوبمان را بگیریم و برویم پیش آن رفیقمان که همیشه میگفت شما دو نفر خوراک عکس دو نفره هستید ، و عکس بگیریم ! همیشه بهمان میگفت حتی اگر یکی تان اخم کند و آن یکی لبخند بزند هم عکس معرکه ای از آب در می آید . نمیدانم چرا اما مردک دیوانه انگار راست میگفت ..

قرار گذاشته بودیم که بعدترها ، یک بار که مسافرت میرویم ، موقعی که من در جاده داشتم رانندگی میکردم و با موبایل حرف میزدم ، موبایلم را از دستم بکشد و از پنجره پرت کند بیرون ، میگفت این کار همیشه آرزویش بود و من موظفم که او را به آرزویش برسانم ! میگفتم خدا خدا کن که آن موقع آیفون نداشته باشم وگرنه .. و تا میگفتم وگرنه ، می پرید توی حرفم و میگفت وگرنه چی ؟ ها ؟ جراتش رو داری بگو .. و من میخندیدم ، که حالا نخند کی بخند ..

قرار گذاشته بودیم سالی یک هفته باهم قهر کنیم ، میگفت " همیشه که خوب و آشتی باشیم مزه نمیده ، آدم خسته میشه " و بعد خنده دار تر آنجاییش میشد که برای قهر کردنمان تاریخ هم تعیین میکرد ، میگفت تا ماه بعد فرصت داری که بهانه برای قهر پیدا کنی ! یکبار یادم است با دوستانم داشتیم مشورت میکردیم برای پیدا کردن دلیل قهر ، چقدر میخندیدیم !

قرار گذاشته بودیم بعد تر ها چند نفر را باهم بزنیم ، روزی که این قرار را گذاشتیم یادم است که کاملا جدی بودیم سر حرفمان ، توی لیست مان دو تا استاد بود ، یک مدیر آموزش ، یک متصدی رستوران ، و یک رفتگر ، بله درست است یک رفتگر ! بنده ی خدا یکبار سر صبح زنگ خانه را زده بود و عیدی میخواست ، خب با خوابش کسی نباید شوخی میکرد ، حق داشت ! قرار گذاشته بودیم که هر جا که لازم دانستیم همدیگر را ببوسیم ، میگفت از الان حواست را جمع کن ، ممکنه تو تاکسی باشه ، ممکنه تو معاونت دانشجویی دانشگاه باشه ، ممکنه حیاط کلانتری باشه ، بعد از این جمله چشمانش یک مرتبه درشت شد ، هر موقع که چیزی هیجان زده اش میکرد اینگونه میشد ، بی نظیر ترین چیزی که میتوانستی در دنیا تماشا کنی ! و بعد با همان ذوق خنده دارش گفت : وای حیاط کلانتری خیلی خوبه ، توروخدا قول بده بریم حیاط کلانتری ، توروخدا ! من حال آن لحظه ام را هرگز فراموش نمیکنم ، آنچنان به او قول احمقانه ای داشتم میدادم که هنوز هم یادش میوفتم خنده ام میگیرد !

روزی که حرف‌های آخر را به من میزد،کنار آبسردکن کنارِ سلف نشسته بودیم،من در آفتاب نشسته بودم و او در سایه،نگاهِ زیر زیرکی متصدی فتوکپی هم یادم می‌آید،انگار میدانست که در درونم چه زلزله‌ای در حال وقوع است،وقتی حرف‌هایش تمام شد و نوبت به من رسید خیلی چیزها داشتم برای گفتن،خیلی سوال‌ها داشتم برای پرسیدن،نگاهش کردم،نور خورشید و تلالؤ آن لای موهایش بود،حرف زدن سخت شده بود مثل نفس کشیدن،آب دهانم را قورت دادم،

و فقط پرسیدم آخر قربانت بشوم تو که بروی من تنها با قرارهایمان چه کنم؟

تنها چیزی که بعد از این یادم می‌آید،آهسته دور شدنش بود

قرار بود 

اسمم برای بچه 

های تو مادر باشد 

اسمت برای بچه های من .... 

نشد 

بچه های ما ما را نمیشناسند 

روزی دخترت از تو اسمم را 

می پرسد 

روزی که با ترانه ای قدیمی 

به نقطه ی دوری خیره می مانی 

ومن 

از چشمهایت 

می چکم.

                             " نویسنده مطلب خانم " فاطمه باقری "

                                                           کپی این مطلب فقط با ذکر منبع..."

تاوان

تاوان خنده های مکرر من
بغض دقایق سگی ام شد
بعد از تو این هوای سرنگی
تنها رفیق تو رگی ام شد.

انکار

خوب نباش و مهربان نباش

که من تو را یک بار از سر گذرانده ام

که من یک بار

غرق در تو

به دیار باقى شتافتم و اکنون

با تنفس مصنوعى و آب هاى درون ریه ام زنده ام

 که من از جزر و مد دریا مى ترسم که سال هاست

کابوس هاى مرا

عمق اقیانوس و ماهى هاى رنگارنگ ساخته اند

خوب نباش و مهربان نباش

که من سلول هاى بنیادین وجودم را

در آن غرق شدگىِ مفرط گم کردم

و امروز به کشف ذره هاى نوشکفته ى درونم با شگفتى مى نگرم

که من خوبى ها و مهربانى هاى تو را هنوز

در ریه ى پُر آبم نفس مى کشم

و براى زنده ماندن با هر دم و بازدمى

                                    تو را انکار مى کنم.

سکوت

           زندگی  من :

پس مانده ی  خاکستر اتش کاروان مرگ بود

زندگی من تازیانه ی سکوت بود

بر ستون فقرات فریاد...

تو

تو را لای کدامین دفتر عمرم بخشکانم؟

تو را کنج کدامین پاره قلبم؟ نمیدانم

من عادت کرده ام هرشب،غبار اشکهایم را

به روی هرچه باقی مانده است از تو ببارانم

خدای چکمه پوش خیره بر اعصار یخبندان

نترس از من، که من خود زاده داغ زمستانم

تنم یخ بسته از سرمای آدمهای دیواری

و دیوار است دیوار است دیوار است، تاوانم

شنیدم دست باران قصد موهای تورا کرده

برایت چتر آوردم که باران را بسوزانم

دلم افسردگی مزمن یک کوه را دارد

غزل پیچم نکن بانو، که من یا تو...چه میدانم؟

حرامش هرچه از لبهای کالت بوسه میدزدد...

سایه

سایه به سایه   

 با نفس های بریده 

جا می مانم از حافظه ام و

خونی که دارد لخته می شود 

در گلوی سوگوارم 

سایه به سایه 

می ریزم 

ریز ریز 

در حاشیه کوچه ای که 

تنهایی ام را سوت می کشد 

پیر می شوم در علافی پیاده روهایی که 

زیر پاهایم جان می دهند 

آنطرفتر اما

بوی گند فاضلاب لوکس شهر و 

عطر تند تن فاحشه های محجبه ای که 

رقصمان را به دار می کشند 

درپیچ و تاب نفیر درندگانی که 

چنگالشان را تیز می کنند 

برای بریدن گلویمان 

وکاش دوباره 

این زبان سرخ را 

زیر لخته های خون گم می کردم 

و سرتاسر این میدان را 

به یادگار

به شما می سپردم . 

کابوس

جهان برای من

                  با میلاد تو آغاز شده

و برگهای تقویم تنها

               دیوارهایی فرضی است

                                  که فاصله را یادآوری می کنند

تا باور کنیم بی آغوش

                             عشق

                                     افسانه ای بیش نیست

اما حالا که دوباره میلاد توست

بیا با هم دیوانگی کنیم

مثلا من ماه را جای تو می بوسم

و تو با قاصدکی برای چشمانم لبخند بفرست

بعد با هم به ریش تقویم و دیوارهایش میخندیم

تنها خدا می داند

هر بار که می خندی

                         دیوارها کابوس آوار می بینند

                                                              دیوارها کابوس اوار می بینند..."

قرار بود...

قرار بود

اسمم برای بچه

های تو مادر باشد

اسمت برای بچه های من ....

نشد

بچه های ما  ما را نمیشناسند

روزی دخترت از تو اسمم را

می پرسد

روزی که با ترانه ای قدیمی

به نقطه ی دوری خیره می مانی

ومن

از چشمهایت

می چکم...

یک نفر

یک نفر کودکی ام را دزدید

و به جایش غم و تردید کشید

و نیندشید با خود

که چه تلخ است

که این طفل از امروز نخواهد خندید
یک نفر با ترس لب های حقیقت را دوخت
و به من حرف دروغی آموخت
شعله ای را افروخت سوخت جانم را جانم را سوخت
یک نفر خاطره هایم را بر باد نشاند
تا دگر هیچ نماند
و به من گفت خدا یار خطا کاران نیست
واز این قصه ی پر شور دگر هیچ نخواند

ردپا

انگشت به انگشت

دور مى شوى

قدم به قدم

به عقب باز مى گردم

آنقدر که

جایی از این زمین

باشد

که هنوز

جای پاهایت

کنارم مُهر می شد

در شیار های رد پایت

کمی از درد هایم را

جا مى گذارم 

شاید

یک روز از جنگلى عبور کنى

که درخت هایش

شبیه تو رفتار می کنند

آرام به عقب باز مى گردم

با دست هایی که

ده انگشت کمتر دارند

عاشق

پرواز برگی جوان مرگ

خاموشی خورشید

و رنگین کمانی که اینبار

لباس مشکی به تن دارد

درختانی که راز و رمزشان با زمین

گوشی از فلک کر کرده

و گیاهانی که از دهان ابرها افتاده اند

دشت

می کوبد طبل رسواییم را

عریانم

عریان

و باور ندارم سری را

که درک کرده دو شاخ را

                                              راستی : هیچ شده

                                                           نگاهی واژگون کند دنیایت را؟

درد

هر کس امد ضربه ای بر من زد و از من گذشت

من شباهت های درد الود با در داشتم..."

من

من تمام بغضم در شیار این شب مسدود

من پژواک یک تلنگرم در این فصل حکومت سکوت بنیانگر معدوم اشک

غروبی دوخته شده به شبهای انفجار بغض و سالها دور از سپیده

من ان هیچم دم به دم خونم

عذابم من

وقار هولناک یک شب تاریک

یک روزنه ی محسوس از این دوزخ رو به ازادی ولی مسدود

همینم من..."

                                                                                            

                                                                                            "شعر از اصغر بلفکه"

عبور

می نویسم برای تو شاید یک روز عبور کنی از کنار این واژه ها

و فرو روی از شیار تنهاییم به عمق دنیای کدرم

و عبور کند مثل تصویر از مصاف چشمانت این وسعت

تنهاییم.

اه بانو...
صلب شد دستان تو از دنیای من با تمام بی رحمی.

و به انزوا گریخت تمام خنده های من..

کم شد از دنیای من چشم های روشنت

چشم های کهربایی...

                                         " شعر از اصغر بلفکه "

بیزار

طلسم زندگی بر آستین کودکی سنجاق...
و حس سرخ خون در رفت و آمدهای بیهوده...
هوای شرجی یه بغض...
فضای سرد و یخبندان قلبی از تپش بیزار...
و روحی اینچنین از زخمه های زندگی سرشار...
نگاهی مشتق از یک روز بارانی
و ۱ربش در پشیمانی...
همین شد سهم من از زندگی مابین آدمها
و دیگر هیچ...!!!

بدم می اید از این زندگی دیگر..."

اعدام عشق

امد.

دستش به دستبند بود

از پشت میله ها

عریانی دستان مرا ندید

اما

یک لحظه در تلاطم چشمان من نگریست

چیزی نگفت..

رفت.

اکنون اشباح از میانه ی هر راه می خزند..

و صبح

خورشید پشت پلک های من اعدام می شود...

خودکشی

... وچشم های تو بیخود نشست و سخت گریست
و پرید توی میدان مرگ و شکست تابلوی ایست.

گذشت و در گذشت و درآمیخت با افق.
خزید توی خودش با گونه های خیس از آب
 
نگاه کرد به هیچ و هیچ را در آغوش خود فشرد.
و پوزخند زد به  زندگی و عاشقانه مرد...

جنون

شبی در انتظار آفتاب می میرد
در پس تیرگی یک شهر
وابهام یک واژه
که اسیر ست
وگلوله ای که مغز را هدف گرفته
سکوت می کند چشمهایی
که صبح را واژه واژه شعر می کنند
اما به یادش نمی ماند
که انتظار ،
گاهی مصادف می شود با مرگ
با نبودن ...
واین الفاظ جنون
همچنان بر ذهن جاری می شود
قلم ثانیه ثانیه می شکند
و آغازی برای ایستادن ندارد
و دنیا
 شاعر را
 دیوانه خطاب می کند ..



انتظار

تمام شب
زنی
میان دستان خیس پنجره
 در کودتای انتظار،
سراسیمه ،
پنهان از
سایه اش به کوچه چسبیده بود
وماه را
با تنهایی دیدگانش
 تقسیم میکرد
و تمام زندگیش را
 پشت آروارهء شب
مرور میکرد
زنی میان سکوت تاریکی
برهنگی تنش را
 به انزوای نسیم شبانه می سپرد
زنی که در حرمسرای سپیده
جان می سپرد
و هنوز امید به آمدن مرد
در بی ثباتی چشمانش
 موج میزد ...!



روزای هفته

  روزای هفته…

هفته بی تو شروع میشه 

با شنبه ای که بدتر از مرگه

فرقی نداره تو کدوم فصلی

دنیای من بی تو پر از برگه

یک شنبه رو باید مدارا کرد

با خاطراتی که پرم کردن

با ادمایی که تو این مدت

با حرفاشون دلخورم کردن

با هر دوشنبه اشک میریزم

کی گفته دیوونگی حد داره

رفتی و با تو دلخوشی رفته

رفتی و تکه تکه ی قلبم

جا مونده لای روزای هفته

حافظ یا تجریش سعدی یا ملت

امشب اگه بودی کجا بودیم

با نصف قیمت فیلم می دیدیم

ما هر سه شنبه سینما بودیم

جز لحظه ای که دست تکون دادی

از چهار شنبه چیزی یادم نیست

هر پنج شنبه شعر می خونم

تو سالنای خالی از عطرت

من تک تک بغضای دنیا رو

به اخر هفته بدهکارم

با هر غروب جمعه میمیرم

با هر غروب جمعه می بارم

از وقتی چشماتو روم بستی

خورشید از دنیای من رفته

من موندمو دلواپسی هامو

دلتنگی های اخر هفته...

خسته

من شدم شکل اون خدایی که
همه پیغمبراشو دک کرده
من یه رکعت شمار گیجم که
به نماز نخونده شک کرده

من یه سدم که پشت دیوارش
تا همیشه پر از سراب شده
آبروی نرفته ی مردی
که خودش قطره قطره آب شده

حال من حال پیرمردیه که
عکس خانومشو بغل کرده
دور کرسی نشسته و با بغض
یاد روزای ماه عسل کرده

خسته ام مثل پاندول ساعت
که نمیدونه کی ته دنیاست
خسته مثل پزشک مامایی
که خودش چند سالیه نازاست!

من شبیه یه لکه ی خونم
روی سفیدیه پرچم ژاپن
خسته ام از تموم قاعده ها…

اخر زمان

حنجره ، تابوتِ آخرین فریاد... 

رقصِ شومِ سکوت در گلو... 

رویاهامان ،بازیگرانِ پانتومیم و ما، قرص هایِ خودکشیِ زمین... 

بلعیده می شویم در عمقی از خاک آرواره هایِ زمین 

خونی می چکد آرام بر دهانِ تاریخ 

تا که صد سالِ دیگر 

طعمِ تلخی را ضجه بزند از غمِ یک کوهستان 

که گورستانِ پژواک هایِ نرسیده بود...

باغ

پیش از آنکه به تقدیرم قدم بگذاری

پروانه ها می دانستند گلدان ها را که بشکنی باغ بزرگ خواهد شد

و شب تاب ها میان بلوغ و باغ خاکستر می شوند.

با من بگو بانو :
این تکه آفتاب به جای مانده میراث قبیله ی ماست یا این سبد تاریکی؟

می بینی؟!
پاییز چگونه میان شادی گنجشک ها میدود؟!

کلاغی که لقمه ی عقیق بر گرفته باشد فیروزه ی آسمان به چه کارش می آید..."

بعد مرگم

بعد مرگم…

لاشه مرابا کارد اشپزخانه ی رنگ و رو رفته مان ـ که قلمتراش مداد شبهای تنهایی من است در هم بدرید

 

وپاره های سرگردان لاشه ی مرا در پست ترین نقطه بیابانهابه سگها بسپارید 

می خواهم از لاشه‌ من 

چندین سگ گرسنه سیر شوند

با شما هستم ای ادمهای کمتر از سگ

که در این دنیا هیچکس انسان بودن شما را باور نکرد

وهیچ انسان گرسنه ای از درگاهتان سیر نشد

من میمیرم 

امامرگ من مرگ زندگی من نیست 

مرگ من انتقامی است که زندگی من ازجعل کننده ی نام خودش میگیرد 

من میمیرم تا زندگی زیر دست و پای مرگ نمیرد

مرگ من عصیان یک زندگی است که نمیخواهد بمیرد…"

گریه

...تمام روزها در آىینه گریه میکردم.

   بهار پنجره ام را به وهم سبز درختان سپرده بود...

   تنم به پیله ی تنهاییم نمی گنجید..

   کدام قله کدام اوج؟؟

   مگر تمام این راه های پیچ در پیچ به نقطه ی تلافی نمیرسند؟

   به من چه دادید ای واژهای غریب؟

   کدام قله؟ کدام اوج؟

                                        " من هیچ وقت پیش نرفتم

                                                       من همیشه فرو رفتم..."

بوی شب

^{مرگ من یاد اور اقاقیای سوخته ای خواهد شد}

^{که از بی ابی در پیرامون دریا تلف شد...}

                      ^{من پاسدار حرمت حنجره ی خشکم...}

                                                       ^{من از کجا می ایم؟}

                                                                          من از کجا می ایم؟

          

          که این چنین به بوی شب اغشته ام..."

        

من و تو

تنم آغشته به برگ هاست دوستی ام باشاخه ها به هزار سال پیش برمیگردد

ما
همدیگر رانشناخته خواهیم مرد

درسرزمینی

که غم

خیابان هارا جارو میزند

تنهاچهره ی درخت هابرایم اشناست

درخانه ای ک بااتاق های کوچک درهم

که خاطره ها

چراغ اویزان ازسقف راخاموش میکند

به انتظار باد می نشینیم

که بی تابانه

برای بوسیدنم پرده هارا کنارمیزند

ماهمدیگر را

دراغوش نکشیده خواهیم مرد

وبعددر انبوه خاطره هایی ک نداشتیم

به هم خیره می مانیم..